Unutuyorum.
Arada gülümsemeyi unutuyorum mesela.
Unutmak, özgürlüktür.
Bense neşenin kölesiyim adeta.
Donup kalıyor gözlerim, eksikliğini fark ettiğim anda.
Nefesin, titreyişin...
Sevginin...
Var olduğuna emin olduğum, inandığım sözler, beni terk etmeyin.
Siz de olmasanız, ne yapardım bilmiyorum.
Belki de sadece biraz şefkattir özlemini çektiğim.
Kabul edemediğim, sadece kalbini dinlemeyenler belki de...
Gözlerim doluyor, sebebini bilmiyorum.
En güzeli de bu ya, nedensiz yere titremelerin...
İçimde doğan bir şey ve sahipsiz...
Sahibini bulmak istemeyen, zamanı gelene kadar bekleyen ve belki ilhama dönüşen...
En tepeye bakarak, orada olduğumu hayal ederek zıplamak...
Uçmak...
Sonra da düşeceğimi bilmek ve düşünce uyanmak...
Yara almak ama hoş bir acıyla...
İyi niyetin ve güzelliğin hayaliyle...
O bembeyaz, nazik gülümsemeyle...
Her zaman, benim olduğunu bilerek ve bir o kadar hasretini çekerek...
Şimdi de, tam göğsümde gülümseyerek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder