Neden ki, kendimize yetmiyor muyuz, arkadaşlarımız yetmiyor mu?
Yetmese, zaten hayatımızı sürdüremezdik. Ama eksik ve yetersiz gelen hisler dönüp duruyor içimizde. Çok garip, ona buna laf söyleyip şunu bunu çekiştiriyoruz. Hayattan beklentilerimizi yükseltiyor ve superman'imizin gelip bizi kurtarmasını bekliyoruz. Gelmedikçe, bir ara inancımızı yitiriyor ve bazen de sıkılıveriyoruz.
Bunların hepsi, bilinçaltımızda oluyor.
Biz istemeden.
Doğal bir süreç.
Ne garip...
Bunu sorgulamak belki gereksiz, ama aklımı kurcalayıp duruyor. Yani kendi adıma konuşayım, beklentilerim bu kadar yüksek oldukça bunları karşılayacak hiçkimsenin karşıma çıkmayacağını biliyorum. Ama yine de, ne hikmetse, kendimi ne sanıyorsam =D =D bunu beklemeden de edemiyorum. Çok çok garip...
Kalp ve beyin arasında köprü kurmak derdim, 'kafama göre birini bulamamak'tan değil de, kendimi yakın ve yanında rahat hissettiğim birini bulmak. Bulmak da değil, aman ne bileyim işte...
Bunu anlıyorsunuz değil mi? Yani yazıyorum ediyorum; ama bu size de oluyor öyle değil mi?
Mesela şu an, öyle bir film izliyorum ki tam yaşıma uygun(!)
16 yaşında bir kız, 16 yaşında bir pop yıldızıyla takılıyor. Hem de ikisi de halinden epey memnun. O kadar mükemmel bir durum ki bu, düşünüyorum. Yani çok garip... Başına gelebilecek bir şey insanın, ama çok düşük bir ihtimalle...
Neyse, hoşçakalın
Çok saçmaladım
Sizi seviyorum.
21.09
Yazının ardından birkaç gün geçse de, ben süpermenimi buldum!
Evet, buldum!
SAMİ!
Ayrıntılı bilgi:
http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc3/hs338.snc3/29510_380718812223_320825162223_3883032_7968189_n.jpg
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder