Optimizm vs. Pesimizm . Kazanan : Nötr

Özgüvenim ne zaman yerine gelecek bilmiyorum.

Kendime güvenim ne zaman tam anlamıyla ‘tam’ olacak?

Ne zaman kendimi aşağılamaktan vazgeçeceğim?

Aslına bakarsanız, zamanını merak ediyor değilim. Bana bunu nasıl yapacağımı söyleyin yeter.

Kendimi aşağılayınca karşı taraftan aldığım olumlu eleştirilerle tatmin olmak çok sıkıcı geliyor. Bunun bilincindeyim. Bazen farkında olmadan yapıyor olsam da, kendini aşağıda görmenin iğrenç bir his olduğunu söyleyebilirim.

Aynaya baktığım zaman kendimde kusur bulmadığım gün olmamıştır. Kusursuzluğu arıyordum tabii, sorun orada. Mükemmeliyetçiyim üstüne bir de. Gerçi bu şimdilerde geçti.

İnsanlara etiket takıyordum sürekli. Bu kız çok havalı, şu adam çok salak, şu çok yakışıklı, şu çok sevimsiz… Bunlar o kadar anlamsızlaşmaya başladı ki… İnsanları tanıma hevesim giderek azalmaya başladı. Yanlış arkadaş seçimlerim bunu tetikledi tabii ki. İnsanı tanımak, analiz etmek o kadar yorucu bir şey ki, bıraktığı etkiyi ilk başlarda hissedemezsiniz. Sonraları çok yük biner omuzlarınıza, kambur olursunuz. Başınız önünüzde, düşünürsünüz. Omuzlar düştükçe, güveniniz sarsılır.

Kendimi başka insanlarla kıyaslamak da yorucu elbette… Haset bir tarafımın olduğunu kabullenmeliyim. İşin en kötü kısmı da bu… Kıskançlık da yorucudur.

Karşımdaki insanları birer ayna olarak görmeyi denedim. Onlarda gördüğüm eksiklikleri kendimde fazlalık, onlarda fazlalık olarak gördüğüm şeyleri kendimde eksiklik olarak düşünmeye başladım. İlk başlarda gayet memnundum. Düzeldiğimi hissettiğim an, insanların kusurlarını da görmemeye başladım. Bu sefer yine kendimi küçük hissettim. İnsanların beni böyle gördüğünü düşünmeye başladım. Küçük…

Küçük insan olmak o kadar zor olur ki o koca ayakların altında. Franz Kafka’nın Gregor Samsa’sı gibi ezilmektir bu. Bir sabah uyandığında dev bir böceğe dönüşmek... Ezilmek… Zor… Ama ezdirmemek oldukça kolay… Sadece ufak bir tatil ve ufak bir gelişme göstermek lazım. İnsan ilk başta kendini sever, kimse inkar etmesin. En azından ben seviyorum kendimi. Önce kendimi şu aşağılanma eziyetinden kurtaracağım. Sonra da çevremdekileri bundan sıkılmaktan… Onların büyüdüğümü görmesini istiyorum.

Tatilim umarım bana beklediklerimi getirir.

Tatilimden ilk kez beklentilerim var.

Gelişmek, büyümek ve kadın olmaya hazır olmak istiyorum.

Sizce bunu yapabilir miyim?

Bence yapacağım. Ötesi yok.

Kendimi, ailemi, arkadaşlarımı ve hayatı seviyorum.

Bu yazıyı okuduğunuz için sizi seviyorum.